Afl 9
Door: gerritenmartina
20 Februari 2011 | Nederland, Vries
Afl 9, 21 februari 2011
Na Kaikoura hebben we koers gezet naar de noordpunt van het zuidereiland. Ons eigenlijke doel daar: het Abel Tasman natuurpark dat door iedereen wordt geroemd. Langs de kustweg naar Blenheim een werkelijk enorme kolonie zeeleeuwen, compleet met kleuterschool. Een lawaai en een ruzie van betekenis. We troffen in Nelson voor het eerst een mooi zandstrand aan, waar we dan ook een middagje bleven luieren. Zo lijkt het nog een beetje vakantie ook, want het is maar hard werken hier. De trip naar Abel Tasman Park was de moeite waard. Om elke bocht een nieuw schilderij. Vanuit een gehucht Marahau geheten zijn we gaan wandelen. We hebben onze looptocht gecombineerd met een zogeheten watertaxi, een 16-persoonsboot met een ontzettend dikke buitenboordmotor. We weten nu wat over de golven stuiteren is. Bijzonderheid: de zg. Split Apple Rock. Zie de foto’s; de naam spreekt voor zichzelf. Onze route is een soort “gringo-trail” aan het worden. Steeds weet zie je mensen die je eerder hebt gezien. Iedereen die dezelfde reisrichting heeft gekozen, doet ook dezelfde dingen aan. Onder de gringo’s ook Kiwi’s. Hun vakanties zijn eigenlijk afgelopen, maar er zijn er toch nog wat op pad. Onze volgende camping was in Totaranui, waar je alleen kan komen via een niet-geasfalteerde hobbelweg van 13 kilometer heen en 13 terug. We hebben de Mercedes aan een stevige rammeltest onderworpen. Cum laude geslaagd. De beloning was een primitieve camping in een oerwoud, en aan een schitterend strand. Daar hebben we een tweede etappe van de Abel Tasmanroute gelopen. Daarna verder naar het noorden. We kwamen zo ongeveer op het noordelijkste puntje van het zuidereiland aan: Cape Farewell. De kust herbergt een aantal bijzondere rotsformaties. Nog een week, dan steken we over naar Wellington. Daar gaan we proberen een top-rugby wedstrijd bij te wonen: de Crusaders tegen de Highlanders, een soort Ajax-Feijenoord, maar dan anders. Voortdurend worden we door Southlanders gewaarschuwd voor de Northlanders: ze zijn niet te vertrouwen. Op ons komt het over als een soort spelletje. Net zoals wij over Duitsers tijdens voetbaltoernooien. We spreken ook nogal wat slachtoffers van de aardbevingen van september 2010 rond Christchurch. Veel mensen hebben dikke schade aan hun huizen en spullen, en zijn bang voor een nieuwe zware schok. Tot nu toe zijn er bijna 5000 naschokken geweest. Uiteraard gaan onze verhalen over onze reis, maar gun ons een kleine zijstap. Zoals gezegd: de Kiwi’s zijn uiterst hartelijke mensen, wiens meest gebruikte zin is: “Hello mate/darling, how are you today?” In het verkeer houden ze altijd rekening met idioten in campers. Zoals op bruggen, die meestal maar 1 rijbaan hebben. Ze zwaaien en toeteren ook uitgebreid als je met je trage vehikel voor ze opzij gaat. De campings zijn van een uitzonderlijke klasse: schoon, duidelijk goedkoper dan bij ons, met allerlei faciliteiten als keukens met magnetrons, broodroosters, diepvriezers, internetvoorzieningen, etcetera. Als camperaars word je wel een beetje op rijtjes gezet, maar dat is goed voor de onderlinge band, zullen we maar zeggen. We komen overigens veel Europeanen (waaronder heel wat Nederlanders) tegen die doen wat wij doen. Zelfs met reusachtige kampeerwagens en kleine kinderen. Vorige week trof ik zowaar in een bootje bij het Tasmanpark een vakcollega uit Harderwijk. Even met opfrisverlof. NZ is een land waarvan je niet alles wat je ziet en beleeft onder woorden kunt brengen, zo hebben we gisteren vastgesteld. Je moet het echt zelf zien en beleven. We hebben nog geen seconde spijt gehad, al missen we iedereen natuurlijk enorm. Toch? We gaan tijdens het afzakken naar de ferry even uit de lucht, en melden ons wel weer vanaf het Noordereiland. Als het ons schikt tenminste. Intussen bedankt voor alle medeleven.
Na Kaikoura hebben we koers gezet naar de noordpunt van het zuidereiland. Ons eigenlijke doel daar: het Abel Tasman natuurpark dat door iedereen wordt geroemd. Langs de kustweg naar Blenheim een werkelijk enorme kolonie zeeleeuwen, compleet met kleuterschool. Een lawaai en een ruzie van betekenis. We troffen in Nelson voor het eerst een mooi zandstrand aan, waar we dan ook een middagje bleven luieren. Zo lijkt het nog een beetje vakantie ook, want het is maar hard werken hier. De trip naar Abel Tasman Park was de moeite waard. Om elke bocht een nieuw schilderij. Vanuit een gehucht Marahau geheten zijn we gaan wandelen. We hebben onze looptocht gecombineerd met een zogeheten watertaxi, een 16-persoonsboot met een ontzettend dikke buitenboordmotor. We weten nu wat over de golven stuiteren is. Bijzonderheid: de zg. Split Apple Rock. Zie de foto’s; de naam spreekt voor zichzelf. Onze route is een soort “gringo-trail” aan het worden. Steeds weet zie je mensen die je eerder hebt gezien. Iedereen die dezelfde reisrichting heeft gekozen, doet ook dezelfde dingen aan. Onder de gringo’s ook Kiwi’s. Hun vakanties zijn eigenlijk afgelopen, maar er zijn er toch nog wat op pad. Onze volgende camping was in Totaranui, waar je alleen kan komen via een niet-geasfalteerde hobbelweg van 13 kilometer heen en 13 terug. We hebben de Mercedes aan een stevige rammeltest onderworpen. Cum laude geslaagd. De beloning was een primitieve camping in een oerwoud, en aan een schitterend strand. Daar hebben we een tweede etappe van de Abel Tasmanroute gelopen. Daarna verder naar het noorden. We kwamen zo ongeveer op het noordelijkste puntje van het zuidereiland aan: Cape Farewell. De kust herbergt een aantal bijzondere rotsformaties. Nog een week, dan steken we over naar Wellington. Daar gaan we proberen een top-rugby wedstrijd bij te wonen: de Crusaders tegen de Highlanders, een soort Ajax-Feijenoord, maar dan anders. Voortdurend worden we door Southlanders gewaarschuwd voor de Northlanders: ze zijn niet te vertrouwen. Op ons komt het over als een soort spelletje. Net zoals wij over Duitsers tijdens voetbaltoernooien. We spreken ook nogal wat slachtoffers van de aardbevingen van september 2010 rond Christchurch. Veel mensen hebben dikke schade aan hun huizen en spullen, en zijn bang voor een nieuwe zware schok. Tot nu toe zijn er bijna 5000 naschokken geweest. Uiteraard gaan onze verhalen over onze reis, maar gun ons een kleine zijstap. Zoals gezegd: de Kiwi’s zijn uiterst hartelijke mensen, wiens meest gebruikte zin is: “Hello mate/darling, how are you today?” In het verkeer houden ze altijd rekening met idioten in campers. Zoals op bruggen, die meestal maar 1 rijbaan hebben. Ze zwaaien en toeteren ook uitgebreid als je met je trage vehikel voor ze opzij gaat. De campings zijn van een uitzonderlijke klasse: schoon, duidelijk goedkoper dan bij ons, met allerlei faciliteiten als keukens met magnetrons, broodroosters, diepvriezers, internetvoorzieningen, etcetera. Als camperaars word je wel een beetje op rijtjes gezet, maar dat is goed voor de onderlinge band, zullen we maar zeggen. We komen overigens veel Europeanen (waaronder heel wat Nederlanders) tegen die doen wat wij doen. Zelfs met reusachtige kampeerwagens en kleine kinderen. Vorige week trof ik zowaar in een bootje bij het Tasmanpark een vakcollega uit Harderwijk. Even met opfrisverlof. NZ is een land waarvan je niet alles wat je ziet en beleeft onder woorden kunt brengen, zo hebben we gisteren vastgesteld. Je moet het echt zelf zien en beleven. We hebben nog geen seconde spijt gehad, al missen we iedereen natuurlijk enorm. Toch? We gaan tijdens het afzakken naar de ferry even uit de lucht, en melden ons wel weer vanaf het Noordereiland. Als het ons schikt tenminste. Intussen bedankt voor alle medeleven.
-
21 Februari 2011 - 07:47
Herma:
Lieve Gerrit en Martina,
Elke keer weer leuk om een verslag van jullie belevenissen te ontvangen! Wat een reis! En wat een natuur. Kunnen we zo mooi volgen met die foto's. Hier begint de lente heel langzaam. Het is 's morgens om 7 uur al weer licht. Heerlijk! En de krokussen bij de Nieuwe Rijksweg staan boven de grond en bloeien voorzichtig. Ondanks de graad nachtvorst van vannacht. Dat is nog geen korte broeken weer zoals bij jullie!
Geniet nog even lekker door, liefs, Herma -
21 Februari 2011 - 09:02
Corry:
Hoi Gerrit en Martina,
Geweldig om op deze manier op de hoogte te blijven van jullie avonturen.
Ik kijk dan ook regelmatig even terug naar de mooie foto's.
Groeten uit Zuidlaren van Corry -
21 Februari 2011 - 12:37
Janneke En Rob:
Lieve vrienden,
Wordt het zo leuk als je een keer met pensioen bent? We zijn ervan overtuigd dat jullie bezig zijn met een indrukwekkende reis. Wij hebben nu ook vakantie en worden door jullie geniale foto's wel een beetje geïnspireerd om te onderzoeken welke grootse plannen we ook t.z.t. zouden willen realiseren. Voorlopig blijft het nog even bij foto's kijken.
Hoe is het met die E readers waarover we het hadden? Hebben jullie nog tijd voor NL boeken, of zijn jullie al helemaal in een andere wereld? We wensen jullie nog een hele goede tijd daar!
Groetjes,
Janneke en Rob
-
22 Februari 2011 - 07:22
Herre59:
Fantastische foto's mensen, wat een prachtige omgeving en dan er nog minstens 49 dagen van genieten, Super !! -
22 Februari 2011 - 07:41
Hans En Lies:
Hoi Globetrotters,
Zo te zien gaat het jullie goed , wat een mooi land... We genieten van jullie verhalen. Nog iets meegekregen van Christchurch of zijn jullie al op het noordereiland? Hier is het nu koud -7 terwijl de krokussen al boven de grond staan. Geniet lekker , groeten vanuit Woerden hans en Lies -
22 Februari 2011 - 07:58
Lies En Hans:
tot nu toe steeds genoten van de verslagen en foto's.
Jaloersmakend, voor zover op ons van toepassing
Ma belde ongerust ivm beving in Christchurch. Ze probeert jullie te bellen, maar heeft goede nummer niet. Hier alles volgens revalidatie-schema. Groet en X
Lies en Hans -
22 Februari 2011 - 12:50
Tom:
Hallo volk.
Het klinkt allemaal zeer mooi, en de foto's bewijzen dat ook nog even. Zie de site nu pas omdat mijn moeder en jos de verkeerde site hebben doorgegeven, maar goed het zal ook niet. Het klinkt allemaal ieder geval allemaal super, op de aardbeving na dan. Veel plezier verder!
Groetjes.. -
22 Februari 2011 - 15:09
Jaap En Joke:
Beste 'Downunders',
Ook wij genieten van jullie belevenissen en de mooie natuur. Jullie zijn zo enthousiast dat we ons afvragen of je daar voorgoed je domicilie gaat kiezen. We hebben al twee keer eerder gemaild, maar kennelijk is er iets verkeerd gegaan bij deze 'digibeten'. We schrokken vanmorgen van de aardbeving bij Christchurch. Gelukkig zijn jullie nu op het Noorder- eiland.
Een hartelijke groet uit een steenkoud (-7�'s-nachts en -1� overdag) Assen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
