afl. 10

Afl 10, 3 maart.
De dag van 23 februari werd beheerst door de aardschokken in Christchurch. Iedereen is aangeslagen. Het was wel heel dichtbij voor ons. Op de tv herkenden we de plaatsen die we hebben bezocht en die nu in puin liggen, zoals de kathedraal midden in de stad. Een akelige toestand. Intussen zijn we richting ferry naar Wellington gescharreld, een tocht van ruim drie uur. Onderweg hebben we tijdens een tussenstop nog een fraaie boottocht door de Marlborough Sounds gemaakt. We kwamen zelfs midden in een grote school spelende dolfijnen terecht. Op 25 februari zijn we met de Inter-Islandferry overgestoken naar het noordereiland. Ons eerste doel: Wellington bekijken. De rugbymatch die we wilden zien is afgeblazen vanwege de aardbeving. Het uit spelende team, de Crusaders, komen uit Christchurch. Wellington is niet onaardig. De rondrit per bus en het bezoek aan Te Papa, het nationale museum, waren de moeite waard. Kamperen in Wellington is een aparte tak van sport. We stonden op een speciaal voor campers ingericht deel van het haventerrein, zo ongeveer midden in de stad. Wel alles voorhanden: stroom, toiletten, douches. Tussen de bedrijven door hebben we de waterleiding van de camper andermaal moeten laten repareren. Martina’s zondagse jurk was ineens pisnat vanwege een lek T-stuk in de hangkast. Verder werkt alles naar behoren. En de jurk is al weer droog, want we hebben over het weer niet te klagen. Het is zomer in Nieuw Zeeland! Na een stadswandeling op zondagmorgen door Wellington (bijna alle winkels gewoon open) naar het noorden, richting Lake Taupo. We kwamen via de TomTom op een DOC-camping terecht die er mocht zijn. In het oerwoud, zonder voorzieningen behalve een plee en een kraantje, met zicht op een vulkaan in het Tongariro Nationaal Park. Het enige gezelschap een ouder Kiwi-echtpaar. Zij zouden ons helpen vogel-Kiwi’s te vinden die hier schijnen te huizen. Maar alweer noppes. Volgende etappe naar Lake Taupo, vlak langs de drie actieve vulkanen in het Tongariropark. Fantastisch, wat een natuur. Vervolgens hebben we noordelijk van Taupo, in het midden van het noorder-eiland, een gebied met geijsers en hot-mudpools bekeken. De moeite waard. Zelfs de zwavellucht is een attractie. Ons volgende doel was Napier, een stad aan de oostkust en gebouwd in art deco-stijl. Bovendien is er in de buurt een grote kolonie jan-van-genten met naar schatting een 17000 vogels. De excursie was een belevenis, via het strand , op een boerenkar, hobbelend achter een trekker. Hoe we het allemaal verder gaan doen, bespreken we nog. Ons tijdschema is wat in de war, zodat we zowaar wat moeten opschieten. Wanneer we ons weer melden? Wie zal het zeggen. We hebben overigens de plaats Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu maar links laten liggen. Eerst dachten we Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu aan te doen, maar het was nogal ver omrijden naar Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu. Nu is er ook niet echt veel te beleven in Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu, dus we zullen Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu ook niet heel erg missen. Voor wie echt belangstelling heeft: Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu ligt aan de oostkust van het noordereiland, een kilometer of zeventig ten zuiden van Napier. Vraag naar Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu, en men wijst je feilloos de weg naar Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu. Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaugahoronkupokaiwhenuakitanatahu is de naam. Maoritaal waarvan we na veel moeite de betekenis hebben achterhaald. Enne: niet vergeten. Er wordt overhoord, nondeju!